Είναι αλήθεια πως ένα μειδίαμα κρυφό απλώθηκε από την Αργεντινή ως την Ελλάδα και από την Αφρική ως την Ανατολική Ευρώπη για τον συγκεκριμένο κύριο και για όσα συμβολίζει. Από όπου πέρασε το ΔΝΤ, μια απροσδιόριστη ικανοποίηση και ένα «ααχ» από εκείνα που κάνουν οι γυναίκες στις γειτονιές σέρνοντας τις άκρες των δακτύλων τους στο στέρνο τους προς τα κάτω, σα να ήπιαν ένα ζεστό ποτό, βάλσαμο για τα σωθικά τους.
Επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτα όμως. Το ξεσκέπασμα ενός «άτακτου» προέδρου μπορεί να σημαίνει ότι και ο βασιλιάς είναι γυμνός (στην κυριολεξία) αλλά σε αυτή την περίπτωση, αυτοί αλλάζουν τον βασιλιά και απλά συνεχίζουν.
Μεγάλη κουβέντα στήθηκε στα δικά μας παράθυρα για το τί αλλάζει για την Ελλάδα η σύλληψη του Στρος Καν και αν αυτό θα μας βγει σε καλό ή σε κακό. Τρίχες, λέω εγώ.
Μπορεί ο κύριος που έλεγε ότι η Ελλάδα είναι βουτηγμένη στα σκατά να παίρνει εκεί σήμερα το μπάνιο του αλλά γιατί, στο θεό σας, να αλλάζει κάτι για την Ελλάδα;
Και τέλος πάντων, όταν ρωτάς αν αλλάζει κάτι προς το χειρότερο, πάει να πει πως μέχρι τώρα ήσουνα καλά; Γιατί, μέσες άκρες, ο Στρος Καν κοντεύει να παρουσιαστεί ως «φίλος» της Ελλάδας, ως σοσιαλιστής που τα έβαζε με τις αγορές και πάλευε για τις φτωχές χώρες του φτωχού νότου.
Η καμαριέρα τη γλίτωσε αλλά τη νοημοσύνη μας την έχουν στριμώξει για τα καλά και από μπρος και από πίσω μου φαίνεται.
Απλά κόφτε το. Ο τύπος έχει να τα βρει με τη Δικαιοσύνη, με την καμαριέρα και φυσικά με την κυρά του στο σπίτι. Κι εμείς έχουμε να τα βρούμε με τις μισές συντάξεις, με τους μισούς μισθούς και τα ολόκληρα και αναθεωρημένα μνημόνια. Και με τη «συναίνεση» που πάντα στα δύσκολα γίνεται της μόδας.
Καμία συναίνεση, απολύτως. Στο δρόμο με φωνές. Έτσι, όπως η καμαριέρα...
