Σα να λένε «βγάλτε τα πέρα μόνοι σας όπως τα κάνατε». Και πάνε για τις δικές τους κομπανίες, για τους δικούς τους θιάσους και για να υψώνουν τις δικές τους σημαίες.
Και γέμισε κηδείες ξαφνικά το τηλεοπτικό πρόγραμμα ανάμικτες με τη νέα δόση του δανείου και τις αποκαλύψεις για την προσυμφωνημένη έλευση του ΔΝΤ.
Κι ο Σάντας εκεί με τη σημαία υψωμένη, κι ο Βέγγος με το πικρό χαμόγελο για μας που μένουμε εδώ πίσω. Για μας που ώρες ώρες ούτε το χαμόγελο δε μας περισσεύει πια.
Το ακούω συχνά τα κάλεσμα στους πνευματικούς ανθρώπους να πάρουν θέση, να βοηθήσουν στη δύσκολη κατάσταση. Και εγώ το έχω πει και το έχω γράψει παλιότερα.
Εδώ που τα λέμε όμως, γιατί να πάρουν θέση και ποιος είναι έτοιμος να τους ακούσει. Αναρωτιέμαι γιατί δεν ήξερα καλά καλά το πρόσωπο του Σάντα. Πόσοι από αυτούς που μιλούν για τον μεγάλο αγωνιστή θα τον γνώριζαν αν τον συναντούσαν στο δρόμο; Ψάχνω τηλεοπτικές τους συνεντεύξεις και βρίσκω ελάχιστες, την πιο μακροσκελή από την εποχή του Φρέντυ Γερμανού. Παρατηρώ τη νεαρά συνάδελφο που στη ζωντανή σύνδεση μιας ώρας από την κηδεία του Βέγγου λέει πόσο σεμνός και ταπεινός ήταν ο εκλιπών. Λέει πόσο πολύ δε θα ήθελε εκείνος να μεταδίδουν ζωντανά την κηδεία του. Αναρωτιέμαι γιατί τον Ρασούλη τον βρήκανε μέρες μετά το θάνατό του και γιατί ο Παπάζογλου διάλεξε να περάσει όλη τη ζωή του σε ένα κτήμα στη Θεσσαλονίκη.
Εκείνοι μιλάνε λοιπόν. Και πριν πεθάνουν μιλούσαν με τον τρόπο τους και τώρα όμως συνεχίζουν. Εμείς δεν είμαστε εκεί για να καταλάβουμε τον δικό τους κώδικα. Κι έτσι, κάποτε σωπαίνουμε, κάποτε φωνάζουμε με σωστό ή λάθος τρόπο και ξεθυμαίνουμε, κάποτε τα παρατάμε…
Και ενώ η σημαία κυμάτιζε μεσίστια στην Ακρόπολη σε ένδειξη τιμής, διαβάζω πως κάποιοι «αμαύρωσαν» την κηδεία του Σάντα φωνάζοντας προδότες τον Παπανδρέου και τη συνοδεία του.
Πάντα μαύρες ήταν οι κηδείες όμως. Γιατί να γίνουν άσπρες ξαφνικά;
