Τη Δευτέρα δικάζεται και πάλι ο Σάββας Ξηρός.
(Η δίκη αναβλήθηκε για τις 6 Ιουνίου)
Αυτή τη φορά όχι για τη συμμετοχή του στη 17 Νοέμβρη αλλά για το δικαίωμά του να περισώσει ό,τι έχει απομείνει από την υγεία και την ύπαρξή του. Δικαίωμα που, για όσους διαβάζουν τη στήλη, είμαι σίγουρος πως θεωρείται αυτονόητο.
Τα στοιχεία που παρουσιάζει για την κατάστασή του είναι αδιάσειστα. Επί των στοιχείων αυτών προέκυψε η καταδικαστική για την Ελλάδα απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πριν από ένα χρόνο. Απόφαση που απαγορεύει στο ελληνικό κράτος να τον κρατά στο κελί του Κορυδαλλού και επιβάλλει πρόστιμο επειδή δεν τον έχει μεταφέρει ακόμα σε ένα νοσοκομείο. Την απόφαση αυτή δε σεβάστηκε το ελληνικό κράτος και προσέφυγε εναντίον της. Η προσφυγή απορρίφθηκε και αυτή πριν από ένα μήνα.
Ο Σάββας Ξηρός έχει ολική τύφλωση από το ένα μάτι και σταδιακά τυφλώνεται και από το άλλο. Έχει φλεβική ανεπάρκεια η επίδραση της οποίας στα κάτω άκρα δημιουργεί κίνδυνο ακρωτηριασμού. Αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα ακοής με κίνδυνο πλήρους απώλειάς της. Έχει σοβαρά νευρολογικά και αγγειακά προβλήματα ενώ πάσχει από χρόνιο άσθμα. Η κατάστασή του συνιστά αναπηρία σε ποσοστό 67%, όπως έχει διαπιστωθεί και πιστοποιηθεί από την αρμόδια κρατική επιτροπή.
Είναι σαφές πως ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να συνεχίσει να κρατείται σε κελί και χωρίς την απαραίτητη νοσοκομειακή φροντίδα. Το νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ στη Θεσσαλονίκη έχει ήδη δεχτεί να τον νοσηλεύσει ώστε να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα υγείας του, που επιδεινώνονται από την εννιάχρονη παραμονή του στον Κορυδαλλό.
Μιλήσαμε για αρκετή ώρα σε μια από τις λίγες συνεντεύξεις του, πριν δύο χρόνια. Από τα αρνητικά σχόλια μετά τη δημοσίευσή της, τα περισσότερα ήταν για τη φράση του «πολλές επιθέσεις τις κάναμε από αγάπη για αυτούς που καταπιέζονταν». Πολλοί διαφώνησαν, τον ειρωνεύτηκαν, τον έβρισαν.
Αν όμως το κράτος έχει άλλη απάντηση για την «αγάπη» οφείλει να το αποδείξει. Όχι επειδή θα τον αγαπήσει ξαφνικά αλλά επειδή του το χρωστάει. Δε χρειάζεται να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί του. Είναι υποχρεωμένο όμως να τον σεβαστεί.
Μέχρι σήμερα απλά τον εκδικείται.
Αυτή τη φορά όχι για τη συμμετοχή του στη 17 Νοέμβρη αλλά για το δικαίωμά του να περισώσει ό,τι έχει απομείνει από την υγεία και την ύπαρξή του. Δικαίωμα που, για όσους διαβάζουν τη στήλη, είμαι σίγουρος πως θεωρείται αυτονόητο.
Τα στοιχεία που παρουσιάζει για την κατάστασή του είναι αδιάσειστα. Επί των στοιχείων αυτών προέκυψε η καταδικαστική για την Ελλάδα απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πριν από ένα χρόνο. Απόφαση που απαγορεύει στο ελληνικό κράτος να τον κρατά στο κελί του Κορυδαλλού και επιβάλλει πρόστιμο επειδή δεν τον έχει μεταφέρει ακόμα σε ένα νοσοκομείο. Την απόφαση αυτή δε σεβάστηκε το ελληνικό κράτος και προσέφυγε εναντίον της. Η προσφυγή απορρίφθηκε και αυτή πριν από ένα μήνα.
Ο Σάββας Ξηρός έχει ολική τύφλωση από το ένα μάτι και σταδιακά τυφλώνεται και από το άλλο. Έχει φλεβική ανεπάρκεια η επίδραση της οποίας στα κάτω άκρα δημιουργεί κίνδυνο ακρωτηριασμού. Αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα ακοής με κίνδυνο πλήρους απώλειάς της. Έχει σοβαρά νευρολογικά και αγγειακά προβλήματα ενώ πάσχει από χρόνιο άσθμα. Η κατάστασή του συνιστά αναπηρία σε ποσοστό 67%, όπως έχει διαπιστωθεί και πιστοποιηθεί από την αρμόδια κρατική επιτροπή.
Είναι σαφές πως ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να συνεχίσει να κρατείται σε κελί και χωρίς την απαραίτητη νοσοκομειακή φροντίδα. Το νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ στη Θεσσαλονίκη έχει ήδη δεχτεί να τον νοσηλεύσει ώστε να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα υγείας του, που επιδεινώνονται από την εννιάχρονη παραμονή του στον Κορυδαλλό.
Μιλήσαμε για αρκετή ώρα σε μια από τις λίγες συνεντεύξεις του, πριν δύο χρόνια. Από τα αρνητικά σχόλια μετά τη δημοσίευσή της, τα περισσότερα ήταν για τη φράση του «πολλές επιθέσεις τις κάναμε από αγάπη για αυτούς που καταπιέζονταν». Πολλοί διαφώνησαν, τον ειρωνεύτηκαν, τον έβρισαν.
Αν όμως το κράτος έχει άλλη απάντηση για την «αγάπη» οφείλει να το αποδείξει. Όχι επειδή θα τον αγαπήσει ξαφνικά αλλά επειδή του το χρωστάει. Δε χρειάζεται να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί του. Είναι υποχρεωμένο όμως να τον σεβαστεί.
Μέχρι σήμερα απλά τον εκδικείται.
