Κάποιοι απλά «το παίζουν», αλλά ο γιατρός βλέπει να πολλαπλασιάζονται στ’ αλήθεια οι «ήπιας μορφής αντιδραστικές νευρωτικές καταθλίψεις» εξαιτίας της δυσχερούς οικονομικής κατάστασης.
Και μόνο η λέξη «Δαφνί» έχει συνδεθεί με αισθήματα αποστροφής στο συλλογικό μας υποσυνείδητο. Πιτσιρικάδες κοροϊδεύαμε τα παιδιά που έρχονταν στο σχολείο και ήταν από αυτή την περιοχή. Περνούσαμε στην εθνική οδό έξω από το «τρελάδικο» και κοιτάζαμε με τρόμο στα κάγκελα τους δύστυχους που περιφέρονταν αναζητώντας λίγη συμπόνια από τους περαστικούς.
Μετά έμαθα για την ιστορική Μονή Δαφνίου με τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες που ήταν στη γειτονιά μου και για τις μυστηριακές πομπές των Ελευσινίων που περνούσαν από εκείνο το σημείο στην αρχαία Ιερά Οδό. Μετά καταργήθηκε η γιορτή κρασιού γιατί ήταν κακόφημη και μάζευε εκεί άλλους «τρελούς», από την αρρώστια του οινοπνεύματος. Περίεργη ενέργεια είχε πάντα αυτή η περιοχή.
Αργότερα είδα εκείνη την παλιά ταινία με τον αξέχαστο Σταυρίδη το 61 να λέει «Ευτυχώς τρελάθηκα» και να κλείνεται σε τρελοκομείο για να γλιτώσει από τα χρέη, τους δανειστές του, την Εφορία και το ΙΚΑ.
Από το 1961 πέρασαν 50 χρόνια για να αποδειχτεί πως είμαστε και πάλι εκεί. Δεν ξέρω ακριβώς αν κάναμε κύκλο και ξαναγυρίσαμε ή μήπως δεν ξεκολλήσαμε ποτέ από εκείνη τη φάση. Αλλά τώρα το λένε και οι γιατροί πως πολύς κόσμος χτυπάει την πόρτα στο Δαφνί όχι για να βγει αλλά για να μπει και να γλιτώσει από την τρέλα του δικού μας κόσμου. «Τρελαμένοι», που δεν μπόρεσαν ακόμα να απαντήσουν αν αυτό που ζουν είναι σοσιαλισμός η βαρβαρότητα...
Περίεργη η ενέργειά μας τούτες τις μέρες, Και ‘μεις ξαναψηφίσαμε ΠΑΣΟΚ γιατί φοβηθήκαμε τις εκλογές. Και επειδή θέλουμε σιγουριά και όχι περιπέτειες. Αναρωτιέμαι καμιά φορά πού είναι οι πιο «τρελοί». Μπροστά ή πίσω από τα κάγκελα….
