Ευτυχώς που έφυγε προ δύο μηνών ο παππούς μου και δεν πρόλαβε να στενοχωρηθεί με αυτόν τον απίθανο δούλο των αριθμών και των οικονομικών μεγεθών.
Έγραφε, που λέτε, ο παππούς, έτσι για το κέφι του. Όποτε έβρισκε την αφορμή σκάρωνε στιχάκια χωρίς πολλές λογοτεχνικές περγαμηνές αλλά με τις δικές του αλήθειες. Με το σεισμό του 99 το ΚΑΠΗ στην περιοχή μας σχεδόν έπεσε. Όταν ανακατασκευάστηκε, ένα χρόνο μετά, έφτιαξε και διάβασε τούτο εδώ τη μέρα των εγκαινίων. Νομίζω πως κι εκείνος θα ήθελε να το προσφέρω σήμερα στον Προβόπουλο, δώρο πολύτιμο δίπλα στους ισολογισμούς του. Να τα βάλει δίπλα δίπλα και να μετρήσει κόστη και οφέλη, κέρδη και ζημιές…
Τα εγκαίνια γιορτάζουμε
για μας χαρά μεγάλη
άνθισε το χαμόγελο
σ’ όλων τα χείλη πάλι
Στο κάλεσμά σας ήρθαμε
εμείς αλλού δεν πάμε
εδώ είναι το σπίτι μας
κι όλοι μας τ’ αγαπάμε
Μοιάζει λιμάνι απάνεμο
μα αυτό αντί για πλοία
ανοίγει την αγκάλη του
στην τρίτη ηλικία
Στην αγκαλιά του τη ζεστή
τις μέρες μας περνάμε
κι αν έχουμε προβλήματα
κοντά του τα ξεχνάμε
Σήμερα σας δηλώνουμε
όλοι μας μ’ ένα στόμα
με το ΚΑΠΗ θα ζήσουμε
τα υπόλοιπά μας χρόνια
+ Κωνσταντίνος Μάρκου
1924-2010
