Το άκουσα πολλές φορές, το είπαν σε κάθε τόνο: «Δεν θα γίνουμε κατασταλτικός μηχανισμός, δε θα μπούμε απέναντι σε άλλες κοινωνικές ομάδες». Το λένε οι αστυνομικοί υπάλληλοι, που τόσο κόσμο έχουν σαπίσει στο ξύλο όταν διαδήλωνε για τα αιτήματά του. Αλλά και οι λιμενικοί, που βρέθηκαν μπροστά σε αγώνες πολιτών σε λιμάνια και μαρίνες. Δεν τους πιστεύω. Λυπάμαι. Έχω το δικαίωμα νομίζω να μην τους πιστεύω. Είδαμε πολλά και τώρα που τα δύσκολα ήρθαν και στη δική τους πλευρά δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι μονομιάς κατάλαβαν το δίκιο του εργάτη.
Δεν ξεχνώ βέβαια πως άλλο είναι οι συνδικαλιστές και άλλο οι ηγεσίες που δίνουν εντολή για επίθεση. Και δεν μπορώ να κάνω πως δε βλέπω ότι πέσανε χημικά ακόμα και όταν απέναντί τους ήταν οι ίδιοι τους οι συνάδελφοι.
Συγνώμη που χαλάω ίσως το κλίμα, ειδικά τώρα που και οι βουλευτές του Σύριζα είναι στην πρώτη γραμμή της πορείας των αστυνομικών.
Η εβδομάδα που πέρασε είχε μαζί τον αστυνομικό που συμμετέχει στα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής και τον αστυνομικό που δηλώνει ότι διακινδυνεύει με μισθούς πείνας τη ζωή του. Με φοβίζει πολύ η θεωρία του πεινασμένου σκύλου. Που όσο πιο πεινασμένος είναι, τόσο ποιο πολύ δαγκώνει. Την ξέρουν τη θεωρία καλά και είναι έτοιμοι να την εφαρμόσουν πάνω τους.
Ίσως αυτοί οι δύο αστυνομικοί να είναι ο ίδιος άνθρωπος. Ίσως εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Επειδή όμως η εβδομάδα που έρχεται θα είναι σημαντική και επειδή καλές είναι οι διακηρύξεις αλλά το αποτέλεσμα μετράει, η μόνη ελπίδα για «συμφιλίωση» είναι πια η παράβαση των εντολών για επίθεση.
Γιατί τελικά εκεί στο δρόμο θα κριθούνε όλα.
Και οι αστυνομικοί οφείλουν πια να διαλέξουν στρατόπεδο.
Μακάρι αυτή τη φορά να είμαστε στο ίδιο.
