Θυμάστε που μου λέγατε να μην πάω με τον θυμό μου στην κάλπη; Που θέλατε να τον αφήσω στο σπίτι; Τώρα που ήρθε η ώρα για τα μπάνια του λαού, τον θυμό πού προτείνετε να τον αφήσω; Να σας αφήσω το κλειδί κάτω από το χαλάκι να μου τον ποτίζετε μέχρι να γυρίσω; Πώς τα καταφέρατε να έχω έναν υπέροχο τόπο και να μην μπορώ να τον χαρώ; Απαντήστε μου πρώτα πόσο κάνει το εισιτήριο για το νησί, πόσο κάνει η βενζίνη για τις μετακινήσεις και τις βόλτες, που αναγκαστικά θα περιοριστούν, πόσο κάνει η ξαπλώστρα και πόσο κάνει ένα πιάτο φαΐ αν βρεθείς για μερικές μέρες εκτός των τειχών. Κοιτάξτε μετά τι έχει απομείνει στο πορτοφόλι μου.
Και μετά πείτε μου πού να τον αφήσω τον θυμό μου, σε ποιον να τον εμπιστευθώ για να «χαλαρώσω». Φοβάμαι να τον πάρω και μαζί μου. Μπορεί να συναντήσει κανένα από τα όργανα που κυνηγούν το free camping μην του κόψει κανένα κομμάτι, μέρες που είναι.
Στο σπίτι θα τον αφήσω. Του έχω βάλει κόκαλα σε πιατάκι που γράφει «Όχι άλλα οριζόντια μέτρα», όπως είπε και ο κύριος Φώτης. Δεν του έχω μιλήσει ακόμα για τα κάθετα. Θα του το φέρω με το μαλακό από Σεπτέμβρη.
Προς θεού, αν περάσετε απέξω μην του σφυρίξετε «επαναδιαπραγμάτευση». Σας το λέω, κόβει κομμάτια και με κάτι τέτοια γίνεται έξαλλος.
Θα μου λείψει, έχουμε γίνει αχώριστοι τώρα πια και όποτε τον αφήνω λυπάμαι κατά βάθος. Μερικές φορές νομίζω πως στις διακοπές αυτός με αφήνει για μερικές μέρες μόνο μου και όχι εγώ εκείνον. Αυτός μου βάζει πιατάκι με κόκαλα που γράφει πάνω «Μπάνια του λαού».
Τέλος πάντων. Οι μέρες και οι ζέστες δε σηκώνουν τόσο προβληματισμό.
Καλές διακοπές.
Και σε μένα και σε εκείνον, και σε σας.
