Το βράδυ των εκλογών η σκέψη μου γύριζε γύρω από τον Δημήτρη Χριστούλα. Μου είχε φορτωθεί από την προηγούμενη μέρα η ντροπή για λογαριασμό του Βενιζέλου, που διάλεξε το ίδιο σημείο για τη συγκέντρωση. Με πλημμύρισε η δικαίωση που θα ένιωθε με το αποτέλεσμα ο Χριστούλας αν περίμενε μόνο ένα μήνα ακόμα… Μακάρι να μπορούσες να κάνεις ένα pause στο χρόνο και να πεις «περιμένετε» σε αυτούς που σκέφτονται να φύγουν από τη χώρα ή από τη ζωή ολότελα. Αλλάζουν τα πράγματα. Είχα καιρό να δω αισιόδοξα βλέμματα περπατώντας στο δρόμο. Χωρίς να έχουν τις λύσεις για όλα, αλλά τουλάχιστον αισιόδοξα, που να πάρει…
Το πιστώνεται ο Τσίπρας αυτό και μπράβο του μέχρι εδώ. Έφαγαν πολλά σαράκια τον ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν και ίσως στο μέλλον εμφανιστούν ακόμα περισσότερα. Τούτες τις μέρες όμως, το μήνυμα του κόσμου διαβάστηκε σωστά. Το βλέπω από τις φρίκες και την ταραχή του συστήματος των media και το «πέσιμο» ακόμα και με χτυπήματα κάτω από τη μέση. Φαίνεται από τον εκνευρισμό πασόκων και δεξιών που παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Φαίνεται από την κωλοτούμπα του Κουβέλη την τελευταία στιγμή.
Ένα βήμα είναι ακόμα για να δικαιωθεί η γενιά του Χριστούλα, των πατεράδων μας και η δική μας. Από αυτούς και εμάς έρχεται η πραγματική εντολή στην Αριστερά. Διερευνητική όχι για κυβέρνηση αλλά για τη δικαίωση του θυμού και των ελπίδων μας. Και αυτές τις μέρες, όντως ο Τσίπρας λέει αυτό το «άντε γαμηθείτε» που έγραψε και ο Γ. Αλμπάνης και που θέλουμε, χρόνια τώρα, τρεις γενιές άνθρωποι να πούμε..
Ψόφησε πια αυτό το σαράκι μέσα μας, που έλεγε ότι τίποτα δεν αλλάζει όσο κι αν φωνάζουμε. Κι αν κάποιος βρεθεί να το αναστήσει κι αν μας ξαναπάρει την αισιοδοξία ας σκεφτεί πολύ καλά το βάρος που θα σηκώσει μόνο και μόνο για να το παίξει υπεύθυνη και καθωσπρέπει Αριστερά.
Εδώ που φτάσαμε έχεις να διαλέξεις: Ή καθωσπρέπει ή Αριστερά.
Και τα δύο μαζί δε γίνεται.
