Τι θα ψηφίσω ακόμα δεν ξέρω, μια που δε λέτε να βάλετε κάτω τις κούτρες σας και να μου προτείνετε κάτι όλοι μαζί.
Όμως νομίζω πως ξέρω τι ΔΕΝ θα ψηφίσω. Λοιπόν για να εξηγούμαστε:
Δε θα ψηφίσω όποιον θέλει να επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Είναι σα να μου λέει ότι θα επαναδιαπραγματευτεί την καταστροφή της δικής μου ζωής και όλων των υπολοίπων ημών των πτωχών συγγενών εδώ κάτω… Για να συζητήσουμε θα πρέπει να μου πείτε αν πιστεύετε στην ακύρωση και την κατάργησή τους.
Δε θα ψηφίσω όποιον λέει ότι με δεσμεύουν οι υπογραφές μιας παράνομης κυβέρνησης για την αποπληρωμή ενός παράνομου χρέους.
Δε θα ψηφίσω όποιον μου λέει ότι η Ευρώπη είναι για μένα μονόδρομος ή ευκαιρία, γιατί την ευκαιρία αυτή δεν την είδα ποτέ μέχρι σήμερα και δε βλέπω ορατό τρόπο να μετατραπεί σε κάτι τέτοιο, τουλάχιστον στο δικό μου προσδόκιμο ζωής.
Δε θα ψηφίσω όποιο μου λέει άρον άρον έξω από την Ευρώπη χωρίς να έχει πρόταση για την επόμενη μέρα, για το πως θα καρπίσει ξανά η γη και πως θα ζήσω με τις δικές μου δυνάμεις, συνεχίζοντας να δουλεύω σκληρά, όπως κάνω μέχρι σήμερα.
Δε θα ψηφίσω όποιον υποψιαστώ να έχει πειστεί ότι ένα όχι θα άδειαζε τα ράφια των σουπερμάρκετ, όποιον μιλά για πατρίδες και για έθνη ερεθίζοντας τις ευαίσθητες χορδές του ελληνικού πλήθους, όποιον ρίχνει το βάρος του να μεγαλώσει το δικό του κομματικό μαγαζάκι θυσιάζοντας την ευκαιρία μου να αλλάξω τα πράγματα. Δε θα ψηφίσω όποιον μιλά για τον αυτοσκοπό της οικολογίας τώρα που κρίνεται η επιβίωσή μας, ούτε όποιον βλέπει μόνο μακριά σε μια ανταρσία και μια επανάσταση που κάποτε θα ‘ρθει και δε βάζει λίγο νερό στο κρασί του για να δούμε τι θα κάνουμε εδώ και τώρα. Είναι πολλά στη λίστα. Είναι πιο εύκολα τα ΔΕΝ.
Το δύσκολο είναι το ανάποδο ερώτημα. Ας πούμε ότι ειδικά αυτή τη φορά, ο στόχος είναι να μη μετανιώσω μέσα στο πρώτο δίμηνο από την απομάκρυνση εκ της κάλπης.
Που πάει να πει ότι θέλει πολλή σκέψη το πράγμα…
