Είναι δυνατόν να είμαστε ακόμα εδώ; Συζητάμε ακόμα για το κίνημα αμφισβήτησης της ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ; Με τον κόσμο να βράζει, συζητάμε ακόμα για τις βαριές κουβέντες που είπε η Βάσω στον πρόεδρο; Είμαστε ακόμα στο 1995. Σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε που η κ. Παπανδρέου σε μια αντίστοιχη συνεδρίαση άφηνε στα χέρια του Ανδρέα το σημείωμα «θέλουμε να μιλήσουμε κι εμείς…».
Σκεφτείτε το λίγο, πέρασαν 15 χρόνια και η ίδια κυρία στέλνει το ίδιο σημείωμα στον γιο του προηγούμενου παραλήπτη. Και εμείς όλα αυτά τα χρόνια εδώ, θεατές, παρακολουθούμε ένα σύστημα που όλο λέγαμε ότι πεθαίνει και όλο ξαναζωντάνευε από τις στάχτες του. Και όλο μεγάλωνε το χρέος και το έλλειμμα. Και όλο άνοιγαν οι τρύπες.
Μου λένε οι γύρω, τι τα θες, και εκλογές να γίνουν πάλι ΠΑΣΟΚ – ΝΔ θα ψηφίσουν...
Όσα έγιναν την Τετάρτη όμως, ήταν πρωτόγνωρα, ήταν ό,τι πιο αισιόδοξο είδε αυτή η χώρα τα τελευταία 30 χρόνια. Ακούω σοκαρισμένους τους τηλεπαρουσιαστές να λένε για τα αβγά στο αυτοκίνητο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Κι εκείνος απομεινάρι από την εποχή της αλλαγής και του ζιβάγκο.
Κι εμείς ακόμα εδώ, 15, 20, 30 χρόνια στο ίδιο έργο θεατές. Δεν αλλάξαμε τίποτα. Αργήσαμε.
Και οι ζωές μας πήγαν πίσω. Και αναλωθήκαμε να παρακολουθούμε ανασχηματισμούς και συσχετισμούς και ορκωμοσίες και «νέα ξεκινήματα».
Χορτάσαμε όμως, μπουχτίσαμε από δαύτα διάολε. Πώς είναι δυνατόν να μας κρατάει ακόμα ο σιδερένιος τοίχος στο Σύνταγμα;
Φωνάξαμε «Να φύγουν», και στην ουσία έχουν ήδη φύγει.
Εμείς μένουμε στις πλατείες. Δεν έπιασαν ούτε οι προβοκάτσιες ούτε τα ασφαλίτικα καδρόνια.
Λίγο ακόμα θέλει. Είναι εμφανές πια.
Ήδη αναζητείται απάντηση στο «μετά τι;»
Ήδη ζητείται απάντηση στο «κι εκλογές να γίνουν τι θα αλλάξει;»
