Στον κύριο ΔΝΤ του είπε πως σε όποια χώρα έχει πάει ο συγκεκριμένος οργανισμός τα έχει κάνει μαντάρα. Στον άλλο, τον Επίτροπο, του είπε πως με αυτά τα μέτρα δημιουργείται στην Ελλάδα μια «χαμένη γενιά», και πως αυτά τα μέτρα είναι τα σκληρότερα που επιβλήθηκαν μεταξύ όλων των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Βρε πως λύνεται η γλώσσα άμα δεν έχεις υπουργείο…
Όχι, να το γράψω ολόκληρο και ακριβώς, με copy paste, να το εμπεδώσουμε…
Στον Όλι Ρεν είπε: «Με αυτή την πολιτική την περιοριστική που ακολουθείτε συνολικά, δεν φοβάστε ότι με την ανεργία και την απελπισία που δημιουργείται θα δημιουργήσουμε μια χαμένη γενιά;»
Να τη και η «απελπισία», δεν την είχα προσέξει πιο πριν.
Την ίδια λέξη χρησιμοποίησε και ο Τσίπρας στην ίδια συζήτηση. «Απελπισία».
Σας λέω, δικιά μας είναι αυτή, να την πάρουμε στο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αφού τα λέμε τόσο καλά μεταξύ μας και συνεννοούμαστε να κάνω και γω μερικές ερωτήσεις:
Αυτό το Ταμείο και τον Στρος Καν, τον τύπο που τα κάνει μαντάρα όπου πάει, εσείς δεν τους φέρατε εδώ; Ψηφίσατε ή όχι αγαπητή Βάσω;
Αυτά τα μέτρα που προκαλούν απελπισία εσείς δεν τα ψηφίσατε;
Το μνημόνιο, το ασφαλιστικό; Σε ποια μεριά καταγράφηκε η ψήφος σας;
Τι έχετε να δείξετε από το παρελθόν που διασφάλισε καλύτερο μέλλον σε αυτή τη γενιά, τη δική μου, που σήμερα κατηγορείτε τον κ. Ρεν ότι τη μετέτρεψε σε «χαμένη»;.
Αφήστε το κυρία Βάσω,.
Στο κάτω κάτω προτιμώ τους αυθεντικούς, Και τον Ρεν και τον Στρος Καν.
Και τον Γεωργίτση στο «Ένας ιππότης για τη Βασούλα», με την μεγάλη Καρέζη .
Πιο πειστικό ήταν το δικό τους το παραμύθι.
