Λοιπόν, ο νόμος που θα αναγκάζει σε λίγα χρόνια και τις γυναίκες να δουλεύουν μέχρι τα 65 για να πάρουν σύνταξη έχει τον τίτλο: «Περί ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών». Μεγαλειώδες πραγματικά.
Το διαβάζεις και λες, μα καλά, τι κάφροι είναι αυτοί που διαφωνούν. Είναι δυνατόν να μη θέλουν την ίση μεταχείριση; Μεγαλειώδες σας λέω. Βγάζω το καπέλο σε αυτόν που το σκέφτηκε.
Προς στιγμή νόμιζα ότι ήταν από άλλη εποχή, από τότε που τους δίναμε δικαίωμα ψήφου, που τις αφήναμε να βγαίνουν ασυνόδευτες από το σπίτι. Μετά από αυτές τις κατακτήσεις, η επόμενη που τους παραχωρούμε είναι να δουλεύουν κι αυτές σαν τα σκυλιά μέχρι να δουν τη σύνταξη, όπως κι εμείς. Ισότητα κύριοι. Αυτά είναι.
Υποψιάζομαι ότι οι επόμενοι νόμοι θα προβλέπουν και για εκείνες να παθαίνουν περισσότερα εμφράγματα όπως κι εμείς, να μειωθεί ο μέσος όρος ζωής τους στα επίπεδα του δικού μας, να πηγαίνουν υποχρεωτικά και στο στρατό.
Ίση μεταχείριση, όλα κι όλα.
Προσπαθώ να μπω στη δική τους θέση. Να σου κόβουν 15 χρόνια από την ζωή που είχες υπολογίσει, από την προσφορά σου στην οικογένεια, στην κοινωνία και στον εαυτό σου και να στο κάνουν στο όνομα της «ίσης μεταχείρισης». Ξέρω κάτι πενηντάρες που τα ‘χαν έτοιμα τα φάσκελα κατά Βουλή μεριά, την ώρα που το ψηφίζανε. Κι όλες αυτές, ενσαρκώνονται σε μία. Σα να τη βλέπω την κυρία Νεφέλη τη Σμυρνιά, με τα χέρια στη μέση, να κουνάει τον κορμό της δεξιά αριστερά και να μονολογεί φωναχτά: «Ήθελα και να ‘ξερα, αυτονών των κερατάδων που ψηφίζουν το νόμο, οι μανούλες δούλευαν μέχρι τα γεράματα για να τους μεγαλώσουν και να τους στείλουνε εκεί μέσα;»
Δίνει το περιθώριο για κάτι τέτοια κόλπα η Δημοκρατία καμιά φορά, κυρία Νεφέλη, που είναι να απορείς αν είναι το καλύτερο πολίτευμα. Και Δημοκρατία έχεις, και Ελευθερία και Ισότητα.
Δούλευε λοιπόν μέχρι τα 65 τώρα, στο όνομα της ίσης μεταχείρισης.
