Αναρωτιέμαι ακόμα και τώρα μήπως παίζω το παιχνίδι τους.
Ακόμα και αν τους μισείς, ξέρουν πώς να κατευθύνουν την οργή σου. Ακόμα και εναντίον τους. Σου δίνουν στόχο. Να βρίσεις μπρος στις τηλεοράσεις, να ξεθυμάνεις. Και με ένα μαγικό τρόπο, για άλλη μια φορά είναι εκεί για να δώσουν τη… λύση. Ακόμα και καταρρέοντας. Η εύκολη οδός για να ξεθυμάνει ο θυμός μου.
Το ξέρουν και τα κανάλια και μου τους δείχνουν ξανά και ξανά. Και εκείνοι ξέρουν πως όσο περισσότερο προκαλούν τόσο περισσότερο θα παίζουν στα δελτία.
Βλέπω τις έξαλλες φάτσες τους να κραυγάζουν πως είναι ακόμα εδώ. Το χειρότερο που θα μπορούσαμε να τους κάνουμε είναι να τους ξεχάσουμε. Να μην είναι πια εδώ.
Ας κάνει επιτέλους, έστω κι αργά, τη δουλειά της η Δικαιοσύνη και ας τελειώνουμε. Μακάρι να έπιανε τόπο η έκκληση των φωτορεπόρτερ, να σταματήσουμε να τους καλύπτουμε, να σταματήσουμε να στήνουμε τα μικρόφωνα όποτε πάνε να κάνουν δηλώσεις.
Ο εχθρός είναι ο Σαμαράς και τα μνημόνια. Το λέει κι ο ίδιος, ότι μετά τους φασίστες έρχεται η σειρά του άλλου άκρου. Όλων ημών δηλαδή. Όσων δεν είναι ψυχή και σώματι με την Ευρώπη.
Κρατήστε τον θυμό σας, μην τον ξοδεύετε στα καθάρματα. Ίσως αυτό να επιδιώκουν. Να τον βρουν πιο μαλακό όταν μας επιτεθεί η βία του πρωτογενούς πλεονάσματος και του success story...
