Εκείνοι που υπερασπίζονται τις αλλαγές μιλούν για σύστημα που εγγυάται περισσότερη δημοκρατία, αφού οι πολίτες θα μπορούν να διαλέγουν υποψηφίους από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους και μάλιστα με απλή αναλογική. Δελεαστικό είναι το τυράκι. Η φάκα όμως από πίσω έχει άλλες εξαρτήσεις, όχι από το δήμαρχο ή το κόμμα αλλά από τον τοπικό επιχειρηματία, τον εργολάβο και τον προμηθευτή, που θα μιλά απευθείας με τον υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο, που θα τον προμοτάρει και μετά θα τον έχει του χεριού του. Με το αζημίωτο, βεβαίως.
Συνεπώς, ιδανικό σύστημα δεν υπάρχει, παντού υπάρχουν τρύπες και τίποτα δεν εγγυάται την πραγματική ανεξαρτησία των εκπροσώπων μας.
Τίποτα εκτός ίσως από το συνεχή έλεγχο, από τους θεσμούς διαρκούς λογοδοσίας, από την ενεργοποίηση των συνοικιακών συμβουλίων, από τη συμμετοχή των πολιτών, από την απομάκρυνση από τη λογική της ανάθεσης τόσο στα κεντρικά πολιτικά όσο και στα δημοτικά. Ίσως ιδίως στα δημοτικά.
Αυτό ζητά ή θα έπρεπε να ζητά και να επιδιώκει μονίμως η Αριστερά, αντί να μιλά για «βλαχοδημάρχους». Όχι επειδή δεν υπάρχουν και μπόλικοι τέτοιοι, αλλά επειδή αυτό μοιάζει με εκείνα τα αναθέματα της συνολικά κακής, σπάταλης και διεφθαρμένης Αυτοδιοίκησης. Που αποδεδειγμένα είναι βούτυρο στο ψωμί τους…
* Το παραπάνω κείμενο προέκυψε μετά από ραδιοφωνική συνέντευξη με τον καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Μενέλαο Γκίβαλο, σχετικά με τις επικείμενες αλλαγές. Τις απόψεις του φυσικά υιοθετώ και αναμεταδίδω
