Διαβάζαμε χαρούμενοι στην Κρήτη για τη έκθεση της Deutsche Bank, σχετικά με τα κοιτάσματα του φυσικού αερίου. Διαβάζαμε τους τίτλους των εφημερίδων που αυτοθαυμάζονταν επειδή πρώτες τα είχαν προβλέψει. Έρχονταν και από τη Γερμανία να το επιβεβαιώσουν… Διαβάζαμε: «…από τα χρήματα του φυσικού αερίου η Ελλάδα θα δικαιούται περίπου τα μισά. Τα άλλα μισά στο κόστος των εξορύξεων και στο κέρδος των επενδυτών». Πανηγυρίζαμε: Τα «μισά» είναι 214 δις. Μου φτάνουν.
Διαβάζαμε: «…τη χρονική στιγμή που τα κοιτάσματα θα αρχίσουν να εισρέουν στην αγορά, θα κάνουν πολύ πιο διαχειρίσιμα τα δανειακά βάρη της Ελλάδας».
Πανηγυρίζαμε: Και τα λεφτά του αερίου στους δανειστές μας θα πάνε. Κι έτσι δεν είχαμε αυταπάτες για ξεροκόμματα σε υγεία και παιδεία…
Διαβάζαμε: «…η αποκλιμάκωση του εργατικού κόστους και οι καθοδικές πιέσεις και σε άλλα κόστη στην ελληνική οικονομία προσφέρουν βελτιωμένα λειτουργικά περιθώρια στις εταιρείες που θα αποφασίσουν να επενδύσουν».
Πανηγυρίζαμε: Άφθονος υπόγειος πλούτος με φτηνά εργατικά χέρια, προσεχώς δουλειά για όλους με μισθό Ινδίας.
Διαβάζαμε: «…υπάρχει κίνδυνος να εκτροχιαστεί η προσπάθεια ανάταξης της οικονομίας από την ευφορία που μπορεί να προκαλέσουν τα ευρήματα».
Πανηγυρίζαμε: Τα μέτρα και τα μνημόνια για την «ανάταξη της οικονομίας» θα είναι εδώ, με ή χωρίς φυσικό αέριο…
Διαβάζαμε: «…οι εταιρείες ερευνών πετρελαίου και αερίου είναι συνηθισμένες να λειτουργούν σε καθεστώτα που χαρακτηρίζονται από αυξημένη πολιτική αβεβαιότητα».
Πανηγυρίζαμε: Και Λιβύη να γίνουμε, και Ιράκ να γίνουμε, το αέριο και το πετρέλαιο θα βγαίνουν. Οι εταιρίες ξέρουν, είναι συνηθισμένες, δεν ανησυχούν.
Μας τα έγραφαν και διαβάζαμε.
Και ‘μεις φωνάζαμε, ζήτω και γεια…
