Το τραγούδι του Λουδοβίκου θα μπορούσε να έχει γραφτεί αποκλειστικά για τις νύχτες των ψηφοφοριών για τα μνημόνια στη Βουλή. Υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν το ιδανικό soundtrack αν δεν μιλούσαμε για μια διαδικασία τόσο ψυχρή και αταίριαστη με το ύφος του Ανωγειανού μουσικού.
Αυτό το παραμύθι όμως έχει μόνο κακούς λύκους. Για την Κρήτη, η μουσική του τρίτου μνημονίου ήταν το κουδούνι που πάτησε ο υπάλληλος της Eurobank (του κ. Λάτση), όταν αποφάσισε να περάσει από τις τηλεφωνικές οχλήσεις στη μέθοδο «φάντης – μπαστούνι», στην πόρτα ενός συμπολίτη μας.
Η μουσική του τρίτου μνημονίου είναι το κλάμα της γυναίκας στο Βαμβακόπουλο, όταν είδε να της τυλίγει το σπίτι με κορδέλα ο κλητήρας της FBBank (των κ.κ. Ρέστη – Σάλλα) εκφοβίζοντάς την ότι πρόκειται για κατάσχεση.
Η τωρινή μουσική ήταν οι φωνές της 73χρονης Χανιώτισσας όταν έμαθε πως η Marfin (του κ. Βγενόπουλου) τράβηξε από το λογαριασμό της τις οικονομίες που είχε για το τέλος της ζωής της, μόνο και μόνο επειδή ήταν συνδικαιούχος και η κόρη της, η οποία χρωστούσε.
Με τέτοια μουσική υποδεχτήκαμε το τρίτο Μνημόνιο. Με αντάλλαγμα να πάρουμε την επόμενη δόση, που θα πάει κι αυτή στις τράπεζες χωρίς κανέναν κανόνα και χωρίς διασφάλιση ότι θα σταματήσουν αυτές οι πρακτικές εκβιασμών.
Τα όργανα δεν έφτασαν μέχρι τα αυτιά του Βιρβιδάκη, του Βολουδάκη και του Μαρκογιαννάκη στα Χανιά, δεν ακούμπησαν τον Αυγενάκη, τον Κεγκέρογλου, τον Κεφαλογιάννη και τον Σενετάκη στο Ηράκλειο. Δε συγκίνησαν ούτε τον Πλακιωτάκη στο Λασίθι, ούτε τον νεώτερο Κεφαλογιάννη στο Ρέθυμνο. Ερχόταν από πολύ χαμηλά ο ήχος για να φτάσει μέχρι αυτούς.
Το «ναι» υπερίσχυσε και πάλι, για τρίτη φορά, βυθίζοντας τις φωνές όλων των ανθρώπων εδώ κάτω. Τις φωνές όσων έβλεπαν αναντιστοιχία μεταξύ της θέλησής τους και της στάσης των εκπροσώπων τους.
Κι έτσι, οι πλατείες άδειασαν ξανά, οι μαύρες κορδέλες από τα μαγαζιά κατέβηκαν και η επόμενη μέρα έχει και πάλι σκυφτά πρόσωπα και κλητήρες να χτυπάνε κουδούνια και να απειλούν.
Και ένα «όχι» που αποκοιμήθηκε ξανά στην αγκαλιά του «ναι».
Ίσως μέχρι τα επόμενα μέτρα...
* περιστατικά τραπεζικών αυθαιρεσιών σύμφωνα με καταγγελίες της Ένωσης Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης.
Αυτό το παραμύθι όμως έχει μόνο κακούς λύκους. Για την Κρήτη, η μουσική του τρίτου μνημονίου ήταν το κουδούνι που πάτησε ο υπάλληλος της Eurobank (του κ. Λάτση), όταν αποφάσισε να περάσει από τις τηλεφωνικές οχλήσεις στη μέθοδο «φάντης – μπαστούνι», στην πόρτα ενός συμπολίτη μας.
Η μουσική του τρίτου μνημονίου είναι το κλάμα της γυναίκας στο Βαμβακόπουλο, όταν είδε να της τυλίγει το σπίτι με κορδέλα ο κλητήρας της FBBank (των κ.κ. Ρέστη – Σάλλα) εκφοβίζοντάς την ότι πρόκειται για κατάσχεση.
Η τωρινή μουσική ήταν οι φωνές της 73χρονης Χανιώτισσας όταν έμαθε πως η Marfin (του κ. Βγενόπουλου) τράβηξε από το λογαριασμό της τις οικονομίες που είχε για το τέλος της ζωής της, μόνο και μόνο επειδή ήταν συνδικαιούχος και η κόρη της, η οποία χρωστούσε.
Με τέτοια μουσική υποδεχτήκαμε το τρίτο Μνημόνιο. Με αντάλλαγμα να πάρουμε την επόμενη δόση, που θα πάει κι αυτή στις τράπεζες χωρίς κανέναν κανόνα και χωρίς διασφάλιση ότι θα σταματήσουν αυτές οι πρακτικές εκβιασμών.
Τα όργανα δεν έφτασαν μέχρι τα αυτιά του Βιρβιδάκη, του Βολουδάκη και του Μαρκογιαννάκη στα Χανιά, δεν ακούμπησαν τον Αυγενάκη, τον Κεγκέρογλου, τον Κεφαλογιάννη και τον Σενετάκη στο Ηράκλειο. Δε συγκίνησαν ούτε τον Πλακιωτάκη στο Λασίθι, ούτε τον νεώτερο Κεφαλογιάννη στο Ρέθυμνο. Ερχόταν από πολύ χαμηλά ο ήχος για να φτάσει μέχρι αυτούς.
Το «ναι» υπερίσχυσε και πάλι, για τρίτη φορά, βυθίζοντας τις φωνές όλων των ανθρώπων εδώ κάτω. Τις φωνές όσων έβλεπαν αναντιστοιχία μεταξύ της θέλησής τους και της στάσης των εκπροσώπων τους.
Κι έτσι, οι πλατείες άδειασαν ξανά, οι μαύρες κορδέλες από τα μαγαζιά κατέβηκαν και η επόμενη μέρα έχει και πάλι σκυφτά πρόσωπα και κλητήρες να χτυπάνε κουδούνια και να απειλούν.
Και ένα «όχι» που αποκοιμήθηκε ξανά στην αγκαλιά του «ναι».
Ίσως μέχρι τα επόμενα μέτρα...
* περιστατικά τραπεζικών αυθαιρεσιών σύμφωνα με καταγγελίες της Ένωσης Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης.