Έχω ακούσει πολύ Πέτρο Γαϊτάνο. Όχι από επιλογή. Αναγκαστικά. Θυμάμαι μικρός που το Πάσχα έπαιζε η τηλεόραση για ώρες τα πάθη του Χριστού με τον Πέτρο στο ψαλτήρι. Μια χάρη ήθελε και η γιαγιά, να ακούει τις ψαλμωδίες, από τους Χαιρετισμούς μέχρι την Ανάσταση. Το έβλεπα και εγώ λίγο εθιμοτυπικά, άγιες μέρες ήτανε και το αφήναμε να παίζει στο βάθος ως γνήσιο soundtrack των ημερών. Στην αρχή ήταν ο Νταλάρας. Μετά μας προέκυψε ο Γαϊτάνος, ως νέο κύμα στο …απολυτίκιο. Ο ένας κατέληξε σύζυγος υφυπουργού και ο άλλος, προσφάτως, λάτρης της Χρυσής Αυγής. Προφανώς ο Θεός, αν υπάρχει, μας κάνει πλάκα και μάλιστα μετά μουσικής. Δε βρίσκω άλλη εξήγηση.
Έχει θυμώσει, λέει, ο Πέτρος πολλές φορές με τους μαύρους επειδή βλέπει να πουλάνε τα cd του και ήθελε να τους τα σπάσει στο κεφάλι. Και τώρα επικροτεί τη Χρυσή Αυγή και λέει πως καλά τους κάνει. Προτιμά, λέει, τη Χρυσή Αυγή να ξεφεύγει λιγάκι, του αρέσει ο τσαμπουκάς της και έχει βαρεθεί πια τις ευγένειες όλων ημών, των υπολοίπων.
Δεν έχω λόγια Πέτρο, ειλικρινά. Απορώ μόνο. Τόσο τροπάριο, τόσο ευαγγέλιο για την αγάπη του Θεού και δεν έμεινε τίποτα; Τσάμπα και τις ώρες που χάλασε η γιαγιά.
Τσάμπα και τα σταυροκοπήματα.
Φέτος όμως κομμένη, Πέτρο. Και τη γιαγιά θα αποτρέψω από την υποκρισία σου και συ θα βρεις νέο κοινό στις μαμάδες των χρυσαυγιτών για τα cd σου. Ίσως να μην είσαι καν στον άμβωνα για τα Άγια Πάθη. Πιο πιθανό είναι να σε δω έξω από το Χυτήριο, ίσως και στις επόμενες επιθέσεις σε πάγκους μικροπωλητών. Με τη χάρη του Θεού, φυσικά. Καλό Πάσχα, γενικώς…
ΥΓ
Μεταξύ μας, αναρωτιέμαι ειλικρινά αν υπήρξε ποτέ εχέφρων μαύρος ή άλλου χρώματος μικροπωλητής που να έβαλε πάνω πάνω τα cd του Γαϊτάνου και περίμενε να κάνει και σεφτέ…
