Ναι είμαι απογοητευμένος. Νομίζω δε χρειάζεται να το κρύψουμε. Και παρά τα πολλά θετικά μηνύματα αυτής της τελευταίας κάλπης, η σούμα, το αποτέλεσμα δεν είναι θετικό. Όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ ή την Αριστερά. Για την κοινωνία, για ένα λαό που οι μισοί θα πρέπει να περιμένουν κι άλλο να χαράξει…
και οι άλλοι μισοί θα πρέπει να φτάσουν στον πάτο για να καταλάβουν ότι ο φόβος δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος πηγαίνοντας προς την κάλπη.
Μέχρι τότε όμως, θα συμβούν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που ελπίσαμε:
Ελπίσαμε σε δημόσιο έλεγχο των τραπεζών για να ανοίξουν οι στρόφιγγες προς την οικονομία και τελικά έχουμε τον τραπεζίτη Ράπανο να ελέγχει τα οικονομικά του κράτους, εξαργυρώνοντας εκείνη την έκθεση της τράπεζάς του, που έλεγε περίπου πως θα κατέβουν τα UFO να μας βιάσουν τις γυναίκες έτσι και βγει ο Σύριζα.
Ελπίσαμε σε τιμωρία των υπευθύνων που μας έφεραν ως εδώ και ήδη έγινε αποδεκτό πως δε θα διωχθεί κανένα πολιτικό πρόσωπο…
Ελπίσαμε ίσως και σε επαναδιαπραγμάτευση, ακόμα και όσοι δεν πίστεψαν στην ακύρωση, αλλά ακόμα και αυτή, μέσα σε μια νύχτα μεταβλήθηκε σε «τήρηση των δεσμεύσεων»…
Ελπίσαμε σε Αριστερά κυβερνώσα και μας προέκυψε Αριστερά «υπεύθυνη» και «καθώς πρέπει», που δε βάζει εμπόδια, που στηρίζει χωρίς να εκτίθεται…
Ελπίσαμε στη δύναμη του Λαού και μας προέκυψε κυβέρνηση «με τη βοήθεια του Θεού»..
Έφτασαν στη βρύση οι ελπίδες μας αλλά νερό δεν ήπιαν. «Κι ήθελε ακόμα», που λέει και ο ποιητής, δοσμένος στην ήττα κι εκείνος…
Και έτσι, το μόνο που μας έμεινε και πάλι να ελπίσουμε είναι ο ξεσηκωμός, αργά ή γρήγορα, για ακόμα μία φορά…
