Άκουσα πολλούς να λένε ότι το «ναι ή όχι στο μνημόνιο» είναι ένα πλαστό δίλημμα. Παρομοίως και το «ευρώ ή δραχμή». Ομοίως και το «μέσα ή έξω από την ΕΕ». Όπως και το «ναι ή όχι στη δανειακή σύμβαση». Το ίδιο λένε και για το «αυτοδυναμία ή συγκυβέρνηση». Πήξαμε στα πλαστά διλήμματα. Και αν είναι όλα πλαστά υπάρχει άραγε κάποιο πραγματικό και ρεαλιστικό δίλημμα εκεί έξω για να ψηφίσω; Μου είπατε πολλές φορές ότι στην πολιτική τα πράγματα δεν είναι άσπρο μαύρο. Τρίχες.
Ειδικά εδώ που φτάσαμε νομίζω πως χρειάζονται περισσότερο παρά ποτέ οι καθαρές κουβέντες. Άσπρο ή μαύρο. Τίποτα άλλο.
Θέλω ναι ή όχι, θέλω ξεκάθαρα πράγματα. Εγώ στα 36 και νιώθω ότι δεν προλαβαίνω να περιμένω στις θολούρες της «επαναδιαπραγμάτευσης» ή της «επιθετικής επαναδιαπραγμάτευσης». Πόσο μάλλον ένας παππούς στα 76.
Τι θα επαναδιαπραγματευτείτε για αυτόν; Για πότε; Με ποιον χρονικό ορίζοντα;
Ακούω πολλούς γύρω να σκέφτονται το ίδιο, ακόμα και γέροντες που δε βαστάνε τα πόδια τους για τέτοιους ηρωϊσμούς. Αλλά λένε πως μπορεί να μην ξέρουν που θα τους βγάλει από δω και πέρα, αλλά πίσω δε γυρνάνε. Και άμα το λένε αυτοί, εγώ δεν έχω δικαίωμα να «επαναδιαπραγματευτώ» για τίποτα.
Να την κρατήσετε για τον εαυτό σας την επαναδιαπραγμάτευση. Εγώ θέλω να βγάλω το κεφάλι πάνω από το νερό, να φωνάξω ότι δεν είναι δικό μου το χρέος και να στείλω στη φυλακή παρέα με τον Άκη όσους το δημιούργησαν.
Θέλω να ζήσω ειρηνικά μαζί με τους μετανάστες στις γειτονιές μας και όχι στα κελιά της Αμυγδαλέζας όπου σε λίγο θα καταλήξω κι εγώ, αφού τουλάχιστον έχει στάνταρ φαγητό, όπως λένε οι εξυπνάκηδες συνάδελφοί μου.
Τέλος λοιπόν. Από δω και πέρα ή άσπρο ή μαύρο.
Ελπίζω, βέβαια, όταν θα έρθει η ώρα να διαλέξω, να μη μου χρειάζονται 4-5 ψήφοι... Γιατί πάλι θα μπω σε διλήμματα…
