«Πέστε τα, να τα ακούσουν…»

Ειπώθηκαν ήδη σχεδόν όλα γύρω από την αυτοκτονία της Τετάρτης. Σε τόνους δραματικούς, πολιτικάντικους, άλλοτε γελοίους ακόμα και κυνικούς.

Αν λείπει κάτι από αυτή την κουβέντα είναι το μήνυμα ότι η ζωή είναι πιο αξιοπρεπής από κάθε θάνατο. Ναι, ακόμα και όταν ψάχνεις στα σκουπίδια είναι πιο αξιοπρεπής. Δεν το λέω εγώ, το λέει ένας γιος ανθρώπου που έφυγε με αυτό τον τρόπο. Μου το ζητήσανε να το μεταφέρω και αυτός και η μάνα του:

«Πέστε στον κόσμο ότι δε λύνεται κανένα πρόβλημα, μόνο ο πόνος μένει. Με την ίδια συχνότητα μας παίρνουν οι τράπεζες, με το ίδιο θράσος οι εισπρακτικές, τις ίδιες κλειστές πόρτες βρίσκουμε όταν ζητάμε βοήθεια». 

Τους ρώτησα πως τους φαίνονται οι δηλώσεις Παπαδήμου, Βενιζέλου και Σαμαρά για τον 77χρονο. Αηδία μου είπαν. Αηδία!. «Που ήταν η στεναχώρια τους τόσο καιρό για τον κόσμο…»

Πέστε να βγει στους δρόμους ο κόσμος, να μην το βάλει κάτω. Να μη χαρίζουμε ζωές έτσι. Να ξεσηκωθούμε. «Στο δικό του γράμμα ο πατέρας μου έλεγε
πως έζησε 57 χρόνια τίμιος και ξαφνικά, στα 58, οι τράπεζες τον έβγαλαν απατεώνα. Και μετά άφαντοι όλοι, βουλευτές και καλοθελητές και δημάρχοι και διευθυντάδες έγιναν καπνός»

Και μετά μένει η πίκρα και ο θυμός για τον άνθρωπό σου. Πώς να τον φέρεις πίσω  να του πεις ότι μαζί θα το παλεύαμε, ότι δεν έπρεπε να τους κάνει το χατίρι, ότι τώρα ο πόνος είναι διπλός...

…Πέστε στον κόσμο να μην το βάζει κάτω, μας ταπεινώνουν και δε λογαριάζουν τίποτα. Μας τρομάζουν ενώ θα έπρεπε εκείνοι να φοβούνται την οργή μας. Πέστε τα να τα ακούσουν. Να γλιτώσουν οι επόμενοι. Κάθε φορά που ακούω ίδια είδηση ξαναχάνω τον δικό μου άνθρωπο. Και πάντα εύχομαι να είναι ο τελευταίος. Πέστε τους να τα ακούσουν…»

   

* Σε μια κουβέντα τη μέρα της είδησης από το Σύνταγμα. Με τον Στέλιο και τη Γεωργία Πετράκη, που αποφασίζουν πια να μιλήσουν στα Μέσα και στη Δικαιοσύνη.  Με την 20μηνη απόσταση από τον χαμό του πατέρα και συζύγου Βαγγέλη, ενός τίμιου ανθρώπου από το Ηράκλειο. Που δυστυχώς δεν ήταν ο τελευταίος…