Η κυβέρνηση της Αυστραλίας ανοίγει την πόρτα στους έλληνες να δουλέψουν εκεί, τώρα που έμαθε πως εδώ την περνάμε δύσκολα και πως σε τούτο τον τόπο τη δουλειά τη βλέπεις με τα κιάλια. Και θα μας κάνουν και σεμινάριο λέει, σε λίγες μέρες στην Αθήνα για το πώς μπορούμε να υποβάλουμε αίτηση και όλα τα διαδικαστικά και τα ρέστα.
Τουλάχιστον 10.000 θέσεις εργασίας με προτεραιότητα στους μηχανικούς, ηλεκτρολόγους και εξειδικευμένους εργάτες οικοδομών. Άραγε φιλανθρωπία, εκμετάλλευση ή μήπως οι αμείλικτοι νόμοι της αγοράς. Δεν ξέρω, αλλά καλύτερα να προσέξω πριν πω κάτι κακό.
Και αλήθεια, την πρώτη πέτρα να τη ρίξει αυτός που δεν κρυφοκοίταξε στον κατάλογο μήπως ζητάνε και το δικό του επάγγελμα. Ρίξ’ την εσύ αν δεν αναρωτήθηκες μήπως εκεί κάτω θέλουν και γιατρούς, και δασκάλους, και αρχαιολόγους, και γεωπόνους, και δημοσιογράφους…
Είμαστε σας λέω κάπου 60 χρόνια πίσω. Η ιστορία μας κάνει πλάκα. Εσύ στην ουρά έξω από την πρεσβεία για το χαρτάκι και από το βάθος ο Στέλιος να κλαίει στο τζουκ μποξ. «Ανάθεμά σε ξενιτιά, καταραμένη να σαι, μας παίρνεις τους λεβέντες μας, μανούλες δε λυπάσαι».
Περίπου 60 χρόνια χαμένα, έτσι στο βρόντο, για να είσαι ξανά στα ίδια. Ούτε βήμα μπρος, μόνο με την απορία. Γιατί τότε, ήταν μια κάποια δικαιολογία και ο πόλεμος από πριν. Τώρα σου ήρθε καπάκι μετά τη δόξα της Ολυμπιάδας και της «Ισχυρής Ελλάδας», μετά την «Αλλαγή» και μετά τον «Εκσυγχρονισμό» και το «Λεφτά υπάρχουν». Προδομένος και παραδομένος, στα λόγια εκείνων που εξαργύρωσαν τις ελπίδες όσων γύριζαν από τα ξένα με ένα καινούριο εισιτήριο, αυτή τη φορά για τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Θα πονέσει πιο πολύ τώρα η ξενιτιά. Κατέβασε τους δίσκους του πατέρα, θα χρειαστούν. Και τον Καζαντζίδη και τη Μπέλλου και τον Λάκη Χαλκιά. Ειδικά εκείνο το «είμαι το νούμερο 8, με ξέρουν όλοι με αυτό».
Θα σου εξηγήσουν οι παλιότεροι...
