Μας μίλησε για «μειοψηφίες» που πρέπει να απομονωθούν ηθικά και πολιτικά. Εννοούσε τους φοιτητές που δεν επέτρεψαν στα μέλη της ΠΑΣΠ να καταθέσουν στεφάνι λέγοντάς τους πως όσοι στηρίζουν το Μνημόνιο δεν έχουν καμιά θέση στην επέτειο. Και όντως δεν έχουν. Κι ας φαίνεται σκληρό αυτό.
Γιατί για να συμμετάσχεις στην επέτειο πρέπει πριν απ’ όλα να θυμάσαι, να έχει μνήμη. Κι αν δεν την είχαν χάσει τελείως θα πρόσεχαν πως τα πανό και σήμερα γράφουν «αντίσταση» και «ανυπακοή». Όπως έγραφαν και τότε. Και όσοι επέλεξαν να είναι από την άλλη μεριά, πώς να το κάνουμε, δεν έχουν καμία θέση με αυτούς που και σήμερα δεν υπακούνε.
Δεν είναι ότι δε θέλει. Δυστυχώς δεν μπορεί να πάει στο Πολυτεχνείο η Άννα Διαμαντοπούλου. Και επειδή έχει θυμώσει μ’ αυτό, ρίχνει χολή στις «δυναμικές μειοψηφίες». Μίλησε για «βαθιά προσβολή της ιστορικής μνήμης» σα να ξέχασε προς στιγμή πως συμμετέχει στην πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση από κοινού με στελέχη της ακροδεξιάς, πρώην μέλη ναζιστικών ομάδων που στα νιάτα τους κυκλοφορούσαν με τσεκούρια. Διάλεξε αυτές τις «δυναμικές μειοψηφίες» για να κάνει κολεγιά η κυρία υπουργός και ασφαλώς δεν έχει πια δικαίωμα ούτε απ’ έξω να περάσει από την ιστορική πύλη του Πολυτεχνείου.
Ο στίχος του παλιού τραγουδιού αυτές τις μέρες μεταφέρεται με θέρμη από τις οθόνες στις σελίδες των εφημερίδων και τις ραδιοφωνικές εκπομπές. Ας τον επαναλάβω κι εγώ από δω με αφιέρωση εξαιρετική προς την κα υπουργό. "Έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις".
Και δυστυχώς εσείς αποφασίσατε…
