Πλάκα έχουν οι απογραφές. Μου βγάζουν αυτή την εκ φύσεως ανάγκη οργάνωσης, που όλοι κάπου κρύβουμε μέσα μας. Από 30 Μαρτίου έως τις 13 Απριλίου θα κάτσουμε να μετρηθούμε, να οργανωθούμε. Πως είναι όταν μετράς κεφάλια για να βάλεις σερβίτσια στο τραπέζι, ένα τέτοιο πράγμα. Μόνο που εδώ ξέρεις εκ των προτέρων πως θα κάνεις λάθος. Γιατί πάλι πλασματικά θα είναι τα νούμερα, πάλι εικονική θα είναι η ανεργία, πάλι κάποιοι θα μείνουν χωρίς φαγητό, πάλι κάποιους θα τους προσπεράσουμε στο μέτρημα. Αλήθεια, στο κτίριο των 300 μεταναστών θα πάνε οι υπάλληλοι για να μετρήσουν; Υπάρχουν αυτοί ή δεν υπάρχουν; Κι αν υπάρχουν μήπως τους προτιμάμε ως στατιστικό λάθος, που έτσι κι αλλιώς δικαιολογείται από την επιστήμη;
Αφήστε τα νούμερα, δε λένε τίποτα από μόνα τους. Μη μετράτε μόνο το απ’ έξω, μετρήστε και το από μέσα. Ρωτήστε τις μονάδες αν είναι ακέραιοι αριθμοί ή μήπως τους πήραν κάτι. Ρωτήστε κι άλλα με την ευκαιρία, τώρα που θα έχετε τη δυνατότητα να μας βρείτε έναν – έναν. «Είστε χαρούμενος;», «Φάγατε καλά σήμερα;» «Κρυώνετε;» Στους καταυλισμούς των τσιγγάνων θα πάτε; Σ’ αυτούς που καθαρίζουν τζάμια στα φανάρια; Σ’ αυτούς που έχουν σπίτι χαρτόκουτο στην Κλαυθμώνος και στην Κουμουνδούρου;. Αυτοί περιλαμβάνονται στον πληθυσμό της πόλης ή όχι;
Ρωτήστε κι αυτούς που περνιούνται για παραπάνω από μία μονάδα. Αυτούς που κατάφεραν να πάρουν διπλή και τριπλή μερίδα στο τραπέζι, που μέτρησαν με κομπιουτεράκι της siemens το δικό τους το μπόι.
Τη θυμάμαι την προηγούμενη απογραφή. Άλλος ένας τρόπος να αναλογιστείς πώς πέρασε μια ολόκληρη δεκαετία Κι από τότε μετράμε, μετράμε. Το χρέος, τα σκάνδαλα. το έλλειμμα, τη δόση για το δάνειο, τη μείωση στο μισθό, την αύξηση στον ΦΠΑ.
Τελικά. Να το ξέρετε, μόνο η Στατιστική Υπηρεσία θα γράψει θετικό πρόσημο. Μπορεί και να πλησιάσουμε τα 12 εκατομμύρια λένε.
Εμείς εδώ, που να πάρει, μετράμε, μετράμε και όλο κάτι χάνουμε, κι όλο λιγότεροι βγαίνουμε.
