Μια συγκίνηση ομαδόν κάθε Δευτέρα βραδύ. Για ανθρώπους και για στίγματα που πλήγωσαν αυτή τη χώρα πριν από δεκαετίες. Αναρωτιέμαι για ποια δικά μας «στίγματα» θα γυρίζουν σειρές το 2070. Ποια δική μας «λέπρα» θα συγκινήσει τους τηλεθεατές εκείνη την εποχή.
Σε ποια νησιά εξορίζονται σήμερα οι ένα εκατομμύριο άνεργοι; Και πόση θλίψη θα βγάλει η σκηνή στη βάρκα που παίρνει εκείνον ή εκείνη στην απέναντι όχθη… Αυτή του ταμείου ανεργίας;
Ποιες ιστορίες αγάπης θα γίνουν θέμα τότε, επειδή δυστυχούν σήμερα περιμένοντας να εκπληρωθούν ανάμεσα σε ελαστικές δουλειές και διαφορετικά ωράρια, επειδή δε φτάνει ο χρόνος να βρεθούν μαζί στο κρεβάτι και επειδή δε το βρήκε έγκαιρα το φάρμακο ο γιατρός λαός στους δρόμους;
Με τρομάζουν οι μαζικές συγκινήσεις. Βλέπω πόσο έτοιμοι είμαστε να δακρύσουμε με το δράμα προ εξήντα ετών αλλά δεν κάνουμε τίποτα για τις μικρές ή μεγάλες δυστυχίες που συναντάμε το επόμενο πρωί κάτω από το σπίτι. Ούτε καν για τις δικές μας.
Και η Αριστερά, βαρκάρης να πηγαινοφέρνει μονάχα με λόγια συμπόνιας τους στιγματισμένους, χωρίς λύση και πολύ χειρότερα, με τις δικές τις τρύπες που μπορεί να σε πάνε στον πάτο μια ώρα αρχύτερα.
Με τρομάζουν οι μαζικές συγκινήσεις γιατί έχω την εντύπωση ότι ξοδεύονται άσκοπα τα αποθέματα του καθενός μας. Γιατί αναπληρώνουν και ένα χρέος ίσως, να συγκινηθώ, να νοιαστώ, για την άτυχη δασκάλα του χωριού.
Κι ας μη δίνω δεκάρα για τον μετανάστη, για τον διαφορετικό, για τον ανήμπορο, για τον διπλανό. Τρελαίνομαι με τη σκέψη πως ο συμπολίτης μου που πάτησε (ναι έγινε κι αυτό) με το αγροτικό τον Πακιστανό, επειδή εκείνος επέμενε να του καθαρίσει τα τζάμια, είναι ο ίδιος άνθρωπος που συγκινήθηκε το προηγούμενο βράδυ με το Νησί μαζί με την οικογένειά του μπροστά στο γυαλί.
Μια γιαγιά από κει, μου λέει πως ακόμα και οι λεπροί επαναστάτησαν κάποτε κι ας μην είχαν πολλή ζωή να ζήσουν μπροστά.. Και σήκωσαν μαύρες σημαίες στη Σπιναλόγκα, για να τα ζήσουν καλύτερα όση χρόνια τους έμεναν.
Ελπίζω όταν το κάνω κι εγώ, να το δει ο σκηνοθέτης και να συγκινηθεί κάποιος μελλοντικός τηλεθεατής…
