Άραγε τα παιδιά στη Γάζα έχουν τηλεόραση να δουν τις καλές ειδήσεις;
Ντρέπομαι για τους 9 σκοτωμένους στο τουρκικό πλοίο. Θυμώνω για λογαριασμό του Πισσία που πονάει ακόμα από τα βασανιστήρια των ισραηλινών. Για τους συναδέλφους μου, τη Μαρία, την Κατερίνα και τον Άρη που είδαν από κοντά τη φρίκη. Για τον καπετάνιο τον Ζαχαρία, που είναι έτοιμος να ξαναπάει. Και για τους άλλους που δεν ξέρω προσωπικά, που φαντάζομαι πόσο θα θυμώνουν διαβάζοντας αυτές τις ειδήσεις. Ο λαός της Ελλάδας είναι τόσο κοντά στους αποκλεισμένους της Γάζας. Και ο πρωθυπουργός της κάνει διπλωματία και δημόσιες σχέσεις. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ λένε πως ενισχύει τον ρόλο της χώρας στη Μέση Ανατολή. Τρίχες. Δηλώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο που είναι τα «συμφέροντά» μας. Πάντα με τον ισχυρό. Ελπίζω η Γάζα να μη βλέπει.
Να μη βλέπει τη διπλωματία στην πλάτη των σκοτωμένων παιδιών της. Στο ίδιο τραπέζι με τον σφαγέα τους, τον Εχούντ Μπάρακ, αντιπρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, με πρόεδρο τον δικό μας πρωθυπουργό. Ντροπή και θυμός. Άραγε μια που πήγε εκεί, μήπως απαίτησε να επιστραφούν τα ελληνικά πλοία και οι προμήθειες που κατάσχεσαν οι Ισραηλινοί; Ντροπή. Χειραψίες. Χαμόγελα. Ξεφτίλα.
Θυμώνω μέσα από την ασφάλεια του γραφείου μου. Αναρωτιέμαι πόσα περιθώρια θα μου είχαν μείνει αν ζούσα εκεί. Ξαναδιαβάζω τις ειδήσεις για τους ζωσμένους με εκρηκτικά Παλαιστίνιους «τρομοκράτες». Αναρωτιέμαι για τα περιθώρια που έχουν αυτοί κάθε φορά που βλέπουν χαμόγελα και χειραψίες. Ελπίζω να μη βλέπουν.
Βρείτε στο Youtube και δείτε το «Γάζα Ερχόμαστε».
Γιώργο και σύ. Δείξτο και στον Δρούτσα...
ΥΓ. Έτσι, από γινάτι, ακόμα μια στήλη για το ίδιο θέμα. Σε πείσμα της γαμημένης της επικαιρότητας που συνεχώς τα ανακατεύει φέρνοντας κάθε μέρα πάνω πάνω μια νέα είδηση. Για να ξεχάσουμε αυτό που έγινε πριν από δυο μήνες ή πριν από δυο ώρες.
