Την Τετάρτη που πέρασε βρέθηκα στο σπίτι του Ζαχαρία Στυλιανάκη, του καπετάνιου του «Ελεύθερη Μεσόγειος», που γύρισε με τους πρώτους έξι απελαθέντες από το Ισραήλ. Έχοντας κάνει και δικό του όνειρο πια το σπάσιμο του αποκλεισμού της Γάζας, ο άνθρωπος αυτός θυμάται και συγκρίνει την αντιμετώπιση που είχαν από τις ελληνικές κυβερνήσεις οι ακτιβιστές πάνω στα πλοία της ειρήνης που κουμαντάρησε. Συγκρίνει και διαλέγει εκείνους που τον έβριζαν. Δυστυχώς.
«Αυτοί, μια φορά μας μίλησαν μόνο, για να ρωτήσουν τη θέση μας» μου είπε. «Καλά κρασά. Εμείς βλέπαμε τους ισραηλίτες να έρχονται καταπάνω μας και από την Ελλάδα ρωτούσανε που είμαστε…»
Παράπονο έχει αλλά απορίες δεν έχει ο καπετάνιος. Ξέρει καλά πως το δικό του το όνειρο, όπως και όσων βρέθηκαν και θα βρεθούν στα πλοία για τη Γάζα, μπαίνει στις μυλόπετρες των διεθνών σχέσεων, των ισορροπιών δυνάμεων, της λογικής του εχθρού του εχθρού μας, που ξαφνικά έγινε φίλος μας. Σε αυτές τις μυλόπετρες μπήκαν και οι ζωές των αποκλεισμένων παιδιών της Γάζας, σε αυτές μπήκαν και οι νεκροί της τελευταίας πειρατείας.
Μέχρι και η «αριστερή» κυβέρνηση της Κύπρου ζήτησε και πήρε ανταλλάγματα από του Ισραηλινούς και έκλεισε την πόρτα στα πλοία της Ειρήνης. Και έτσι ακυρώθηκε (προς το παρόν) η σύνδεση της Χάιφας με τα κατεχόμενα. Η διπλωματία κέρδισε. Η δικαιοσύνη περιμένει τη σειρά της, εδώ και χρόνια.
Ο Γιώργος καταδικάζει αλλά συνεχίζει να προεδρεύει στη Σοσιαλιστική Διεθνή, με αντιπρόεδρο τον υπουργό Άμυνας του Ισραήλ κ. Μπάρακ, αυτόν δηλαδή που διέταξε να σκοτώσουν τους ακτιβιστές την Κυριακή. Η εικόνα του Δρούτσα που τρώει κράξιμο όταν πήγε να υποδεχτεί τους συλληφθέντες είναι η καλύτερη απάντηση σε όλα αυτά.
Ο καπετάνιος δεν περιμένει βοήθεια από τον ασύρματο. Τα ξέρει πια. Η μόνη βοήθεια είναι στην καρδιά τη δικιά του και του Πισσία και του Γιώτη και των υπολοίπων. Εκεί μόνο. Ετοιμάζεται ήδη για το επόμενο ταξίδι. Μου το είπε και τον πιστεύω.
Υ.Γ. Αυτός ο κύριος Δελαβέκουρας του υπουργείου Εξωτερικών έμαθε πόσοι είναι οι Έλληνες που συνελήφθησαν ή ψάχνει ακόμα;