Το δόγμα Βγενόπουλου για τη ζωή...
Την εβδομάδα που πέρασε είχα την ανέλπιστη τύχη να γνωρίσω από κοντά τον Ανδρέα Βγενόπουλο. Ήρθε στα Χανιά για να παρουσιάσει την δρομολόγηση ενός από τα καράβια του στη γραμμή προς Πειραιά. Έδωσε συνέντευξη Τύπου μέσα στο πλοίο και όπως συνηθίζουμε να λέμε εμείς οι δημοσιογράφοι «μίλησε για όλους και για όλα».
Τυπικός κεφαλαιοκράτης, συνεπής όσο λίγοι στο ρόλο του εκεί, στην αντίπερα όχθη. Κυνικός και αγοραίος όπου χρειαζόταν, ενσάρκωσε τον νέο ρόλο, το νέο ύφος των εκπροσώπων της τάξης του για την περίοδο της κρίσης.
Χωρίς προσχήματα και περιστροφές μίλησε για επιχειρηματικότητα και για κέρδη, κατήγγειλε τους συνδικαλιστές ότι «δαιμονοποιούν» τους όρους κέρδος και υπερκέρδος. Κατηγόρησε τους εργαζόμενους της πρώην Ολυμπιακής ότι επέλεξαν να τεμπελιάσουν αντί να δουλέψουν για αυτόν. Ζήτησε από τους Κρητικούς να τον αγαπήσουν και να ταξιδεύουν με το πλοίο του για να τον πείσουν ότι αξίζει τον κόπο να βάλει και άλλο καράβι, από το Ρέθυμνο αυτή τη φορά.
Δε διστάζει να εντάξει στο λόγο του λέξεις όπως «κλέφτες» και «τεμπέληδες», πράγμα σπάνιο για ανθρώπους σαν κι αυτόν, τουλάχιστον δημοσίως. Λέξεις που τις ακούς και στο δρόμο καθημερινά. Λέξεις που τον κάνουν έναν από μας. Δηλώνει φορολογούμενος πολίτης εξάλλου σαν και μένα και σαν και σένα…
Ο κύριος αυτός λέει τα πράγματα ξεκάθαρα. «Οι συνδικαλιστές πρέπει πρώτα να αγωνιούν αν θα αποσβέσει το αφεντικό τους την επένδυση που έκανε ώστε να έχουν και τον άλλο μήνα μισθό». Αυτό είναι η ανάπτυξη.
Λοιπόν, από δω και πέρα καμία δικαιολογία, κανένα πρόσχημα… Τα πράγματα θα λέγονται κατάμουτρα και θα νομίζεις πως αυτός που στα πετάει καταπρόσωπο είναι μαζί σου, το κάνει για το καλό σου.
Αστειεύθηκε προς το τέλος και μας περιέγραψε πώς πρέπει να είναι μια τυπική μέρα ενός Χανιώτη. «Να ξυπνάει το πρωί και να πίνει γάλα ΔΕΛΤΑ, να περνάει από τη Marfin για να ελέγξει τον λογαριασμό του, να κολατσίζει ένα κρουασάν Seven Days, να τρώει το μεσημέρι στα Goodys ή στα Everest, να βάζει το αυτοκίνητό του στο νέο καράβι για τον Πειραιά και να παίρνει την επόμενη πτήση της Ολυμπιακής για την Αθήνα». Κάποιοι από πίσω χειροκρότησαν ενθουσιασμένοι…
Μπορώ να ζω και για σας αν θέλετε, σκέφτηκα…
Αλλά δεν το είπα…
Την εβδομάδα που πέρασε είχα την ανέλπιστη τύχη να γνωρίσω από κοντά τον Ανδρέα Βγενόπουλο. Ήρθε στα Χανιά για να παρουσιάσει την δρομολόγηση ενός από τα καράβια του στη γραμμή προς Πειραιά. Έδωσε συνέντευξη Τύπου μέσα στο πλοίο και όπως συνηθίζουμε να λέμε εμείς οι δημοσιογράφοι «μίλησε για όλους και για όλα».
Τυπικός κεφαλαιοκράτης, συνεπής όσο λίγοι στο ρόλο του εκεί, στην αντίπερα όχθη. Κυνικός και αγοραίος όπου χρειαζόταν, ενσάρκωσε τον νέο ρόλο, το νέο ύφος των εκπροσώπων της τάξης του για την περίοδο της κρίσης.
Χωρίς προσχήματα και περιστροφές μίλησε για επιχειρηματικότητα και για κέρδη, κατήγγειλε τους συνδικαλιστές ότι «δαιμονοποιούν» τους όρους κέρδος και υπερκέρδος. Κατηγόρησε τους εργαζόμενους της πρώην Ολυμπιακής ότι επέλεξαν να τεμπελιάσουν αντί να δουλέψουν για αυτόν. Ζήτησε από τους Κρητικούς να τον αγαπήσουν και να ταξιδεύουν με το πλοίο του για να τον πείσουν ότι αξίζει τον κόπο να βάλει και άλλο καράβι, από το Ρέθυμνο αυτή τη φορά.
Δε διστάζει να εντάξει στο λόγο του λέξεις όπως «κλέφτες» και «τεμπέληδες», πράγμα σπάνιο για ανθρώπους σαν κι αυτόν, τουλάχιστον δημοσίως. Λέξεις που τις ακούς και στο δρόμο καθημερινά. Λέξεις που τον κάνουν έναν από μας. Δηλώνει φορολογούμενος πολίτης εξάλλου σαν και μένα και σαν και σένα…
Ο κύριος αυτός λέει τα πράγματα ξεκάθαρα. «Οι συνδικαλιστές πρέπει πρώτα να αγωνιούν αν θα αποσβέσει το αφεντικό τους την επένδυση που έκανε ώστε να έχουν και τον άλλο μήνα μισθό». Αυτό είναι η ανάπτυξη.
Λοιπόν, από δω και πέρα καμία δικαιολογία, κανένα πρόσχημα… Τα πράγματα θα λέγονται κατάμουτρα και θα νομίζεις πως αυτός που στα πετάει καταπρόσωπο είναι μαζί σου, το κάνει για το καλό σου.
Αστειεύθηκε προς το τέλος και μας περιέγραψε πώς πρέπει να είναι μια τυπική μέρα ενός Χανιώτη. «Να ξυπνάει το πρωί και να πίνει γάλα ΔΕΛΤΑ, να περνάει από τη Marfin για να ελέγξει τον λογαριασμό του, να κολατσίζει ένα κρουασάν Seven Days, να τρώει το μεσημέρι στα Goodys ή στα Everest, να βάζει το αυτοκίνητό του στο νέο καράβι για τον Πειραιά και να παίρνει την επόμενη πτήση της Ολυμπιακής για την Αθήνα». Κάποιοι από πίσω χειροκρότησαν ενθουσιασμένοι…
Μπορώ να ζω και για σας αν θέλετε, σκέφτηκα…
Αλλά δεν το είπα…
