Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Βραβεία δημοσιογραφίας

Διάβασα τη λίστα με τα βραβεία που έδωσε προ ημερών σε δημοσιογράφους το «ίδρυμα προαγωγής της δημοσιογραφίας Αθανασίου Μπότση». Αν η μιζέρια της ελληνικής δημοσιογραφίας αποτυπώνεται καθημερινά στο γυαλί, τότε γιατί να με εκπλήσσει που αποτυπώνεται και στα βραβεία της, θα μου πείτε.
Οι βραβευθέντες εκπρόσωποι του κλάδου μας, υπηρετούν ο ένας ως διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, ο άλλος έχει εις βάρος του καταγγελίες για πλαστό πτυχίο και υπήρξε μεγαλοστέλεχος των κυβερνήσεων της ΝΔ.  Βραβεύθηκε επίσης η συνεισφορά στη  «δημοσιογραφία» με το να ψάχνεις ανθρώπους που χάθηκαν αλλά και η καθημερινή αυτούσια μεταφορά της επίσημης θέσης της αστυνομίας στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Δυστυχώς οι εξαιρέσεις συναδέλφων που είναι στη λίστα και έχουν πραγματικά φάει τα χρόνια τους στο ρεπορτάζ είναι ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και είναι εκεί μόνο για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα της αναξιοκρατίας και των δημοσίων σχέσεων.
Σημαντική στιγμή της εκδήλωσης ήταν η ομιλία της κυρίας Βούλτεψη που έχει ήδη δώσει διαπιστευτήρια για το πώς αντιλαμβάνεται τη δημοσιογραφία ως πολιτική προϊσταμένη της ΝΕΡΙΤ. «Οι δημοσιογράφοι καλούνται να μην αρκούνται στην απλή παράθεση πληροφοριών αλλά έγκαιρα να προβλέπουν και να προειδοποιούν τον λαό για τις συνέπειες της μιας ή της άλλης απόφασης ή ενέργειας» είπε η κυβερνητική εκπρόσωπος και ράγισαν τα μπετά του κτιρίου από συγκίνηση.
Η κορύφωση όμως ήρθε με τη βράβευση που απένειμε το δημοσιογραφικό ίδρυμα στον Κάρολο Παπούλια. «Για την προσφορά του» λέει, «στην πολιτική ζωή του τόπου και την ευδόκιμη θητεία του στο Ύπατο Πολιτειακό Αξίωμα» (Προφανώς επειδή κατάφερε να την ολοκληρώσει, δε βλέπω άλλη εξήγηση για το «ευδόκιμη»).
Αυτή είναι η δημοσιογραφία που αλληλοβραβεύεται στην Ελλάδα σκέφτηκα εκείνο το βράδυ. Είπα στον εαυτό μου πως αν κάποτε βρεθώ με ένα τέτοιο βραβείο στο χέρι, κάτι δε θα ‘χει πάει καλά. Να ξηγιόμαστε, και με τον εαυτό μου και με σας…